การเดินทางอันน่าทึ่งของระยะชัดลึก (DOF) จากเลนส์สู่การถ่ายภาพ

เมื่อถ่ายภาพวัตถุ เลนส์ที่ใช้มักจะอยู่ในรูปแบบของกลุ่มเลนส์เพื่อกำจัดความคลาดเคลื่อนและปรับปรุงเอฟเฟกต์การถ่ายภาพ

ในแบบจำลองเส้นทางแสง สามารถประมาณได้ว่าเป็นเลนส์เดี่ยว ในกระบวนการถ่ายภาพ ตามคุณสมบัติของเลนส์ ความสัมพันธ์ระหว่างระยะวัตถุและระยะภาพเป็นไปตามสูตรเลนส์บาง

เมื่อระยะวัตถุเพิ่มขึ้น ระยะทางจะลดลงตามไปด้วย ในกล้อง เนื่องจากตำแหน่งของตัวตรวจจับคงที่ เมื่อกำหนดเลนส์แล้ว มักจะได้ระยะวัตถุที่ดีที่สุด นั่นคือ ระยะการทำงานของกล้อง

เมื่อวัตถุเคลื่อนที่ไปข้างหน้าและข้างหลังที่ระยะการทำงานที่ดีที่สุด จุดถ่ายภาพก็จะเคลื่อนที่ไปข้างหน้าและข้างหลังของตัวตรวจจับด้วย และไม่สามารถโฟกัสได้อย่างชัดเจนบนตัวตรวจจับได้ ดังนั้นภาพจึงเบลอ

จุดวงกลมที่เกิดขึ้นเรียกว่าวงกลมแห่งความสับสน และระยะทางที่ยังคงรับประกันได้ว่าภาพจะสามารถแก้ไขได้หลังจากเคลื่อนที่ไปข้างหน้าและข้างหลังเรียกว่าระยะชัดลึก ระยะชัดลึกประกอบด้วยระยะชัดลึกด้านหน้าและระยะชัดลึกด้านหลัง

เมื่อวัตถุอยู่ที่ขีดจำกัดระยะชัดลึก ขนาดของวงกลมที่เกิดขึ้นบนตัวตรวจจับคือวงกลมแห่งความสับสนสูงสุดที่อนุญาต